Jules Verne - Esrarlı Ada II

Bu arada, kuzey yarımküredeki aralık ayına denk gelen bu haziran ayıyla birlikte kış geliyordu, en büyük meşgale ise sıcak tutacak, sağlam giysilerin üretilmesiydi.

Aşağıdaki muflonların yünleri kırkılmıştı ve şimdi bu değerli tekstil hammaddesi kumaşa dönüştürülecekti. Kuşkusuz elinin altında ne hallaç, ne tarak, ne perdah, ne çekme, ne iplik, ne çıkrık, ne otomatik yün eğirme makineleri, ne de dokuma tezgahı olan Cyrus Smith, yün eğirme ve dokuma işlemlerinden tasarruf edeceği daha basit bir yöntemden yararlanacaktı. Tüm iyi niyetiyle yün ipliklerinin her taraftan preslendiklerinde iç içe geçerek keçe adı verilen bir tür kumaş oluşturma özelliklerinden yararlanmayı tasarlıyordu. Keçe, kumaşın esnekliğini azaltsa da ısıyı koruma özelliğini artıran tokaçlama işlemi sonucunda elde- ediliyordu. Zaten muflonlardan elde edilen yünün ipleri çok kısaydı, bu da keçe dövme işlemi için elverişli bir durumdu.

Mühendis, aralarında teknesini bir kez daha terk etmek zorunda kalan Pencroff’un da bulunduğu arkadaşlarının yardımıyla ilk işlemlere başladı, öncelikle yünü yapağı adı verilen yağlı halinden arındırmak gerekiyordu. Yağdan arındırma işlemi, yünün yirmi dört saat boyunca yetmiş dereceye kadar ısıtılmış suyla dolu teknelerde bekletilmesiyle gerçekleşiyordu. Sonra sodalı sudan geçirilen bu yün, basınçla kurutularak tokaçlanacak, yani sağlam bir kumaş üretilecek hale geliyordu, Avrupa ya da Amerika’nın bir sanayi merkezinde hiçbir değeri olmayan bu kaba keçe, “Lincoln Adası piyasalarında” önemli bir yer tutuyordu.

Bu kumaş türü ilk çağlardan beri kullanılıyordu ve ilk yün kumaşlar Cyrus Smith’in yöntemiyle üretilmişti. Mühendis mesleki bilgilerinden yünü tokaçlamak için gereken makinenin yapımında yararlandı, böylece kumsaldaki şelalenin şimdiye kadar kullanılmamış olan mekanik gücünden faydalanarak bir tokaçlama değirmeni yaptı.